Lieve volgers.
De langste tijd "wonen" in Skogli voor deze periode zit er bijna op. We kwamen in de zomer en vertrekken in de herfst. We zijn dankbaar dat we zo'n lange tijd van ons plekje konden genieten.
Er is veel gebeurd, het voorbereiden en maken van het afdak, Dick en Chris die hier een week waren, het bezoek van vele visvrienden uit Nederland, de contacten met onze vrienden hier, kortom we hebben een mooie tijd gehad. Nu weer naar Nederland, waar onze kinderen en kleinkinderen, familie, vrienden en buren op ons wachten.
De laatste weken stonden toch in het teken van vertrek .... net of je nog iets in wilt halen...We zijn een paar keer naar de vuilstort geweest om hout afval weg te brengen, de hut en de schuur wat opgeruimd. De zaagtafels van zaagsel ontdaan...een 20 liter emmer vol zaagsel!!!
We zijn de visvrienden op hun stek op gaan zoeken. Een prachtige tocht ernaar toe, de bergen in herfsttooi!! Een dagje met de mannen gevist en 's avonds werden Hans en ik verwend met een heerlijke maaltijd . De week daarvoor waren de mannen in de regio Alesund om zeevis te vangen. Die was gefileerd en ingevroren meegenomen naar hun huis wat ze huurden. Ook voor ons stond er een grote zak diepvries vis klaar om mee te nemen naar Skogli. Het was een geweldige dag! Nogmaals tusen takk!!
We hebben het berkenhout gekliefd met de hydraulische splitter van Henny. Twee dagen over gedaan en toen lag er bijna twee kuub hout in de schuur gestapeld. We waren trots op onszelf!
Zaterdagavond bij Karin en Ge patat gegeten die door Ge zelf werd gemaakt!! Onovertroffen lekker! Henny en zijn kleindochter die op bezoek was bij haar opa waren er ook. Zo hadden we een soort "bonte avond", voor ons vertrek naar Nederland. Fijne gesprekken als vrienden onder elkaar!
Verleden week hebben we Ole en Zofia aangetroffen in het verpleeghuis in Koppang. Hun huis was al weken onbewoond en de buren wisten ook niet waar ze waren.We zijn maar gaan informeren bij het verpleeghuis en toen bleek dat Ole daar op een ziekenkamer in bed ligt en Zofia een eigen kamer heeft. Zij is mee opgenomen omdat ze niet alleen in hun huis kan blijven wonen. We hebben beiden gesproken en Ole is erg verzwakt en zal niet meer naar zijn eigen huis terug gaan. Zo is er een bijzonder tijdperk Ole & Zofia afgesloten. We zullen hen missen....Sommigen van onze volgers hebben kennis gemaakte met dit bijzondere echtpaar.
Hier volgt ons foto verslag.
 |
Nog een keer op de ladder!!! |
De kleine ladder bleef nog even...het verfwerk proberen we in etappe's klaar te krijgen voor we weggaan. Alleen nog de platen tussen de balken...
 |
Mijn vriendin Karin verkocht zelfgebreide mutsen, sokken en wanten. |
 |
| Bij Henny voor de deur bloeien elk najaar deze grasklokjes nog...zo mooi! |
Gaat heel goed zo... het gekliefde hout gaat van de kar in de kruiwagen...
Hier waren de sneeuwstokken al langs de weg geplaatst.
Deze bergen staan op het nationale schilderij van Noorwegen,
Zoekplaatje...er staan drie vissers in het water...
 |
Zittend bij de haard kregen we een voorafje aangereikt... Daar zit ik dan tussen zes mannen!!! Hoog testosteron gehalte! |
Weer teruglopend naar huis trof me dit plaatje...
Skogli bulletin vanaf 14.9
Het zit er bijna op! Nog een paar dagen gaan Hans en Riekje inpakken, zijn de laatste karweitjes doen, afscheid nemen van Henny en de buren, de vissen snakken weer naar onbedreigd rondjes zwemmen en maar afwachten hoe het balkon zich houdt in de winter met bergen sneeuw.
Als je de foto’s bekijk begrijp je dat afscheid nemen een beetje sterven is: je laat vrienden met verhalen achter, kunstwerken van gestapeld brandhout ( hoe mooi is dat gemaakt) en de ladder nog een paar keer op en af.
De trollen en de kabouters stonden op de Herfstmarkt te koop. Als een echte Hollandse natuurlijk wat verkocht door Riekje. Het leven is tenslotte best duur in Norge. Zelf truien breinen, kopen is helaas vanwege de kosten geen optie.
Hans kan geen seconde stilzitten en gaat dan maar klieven voor het volgend jaar. Wie klieft die blijft. Altijd Maar Bezig. Zittend op een kar, dat wel natuurlijk.
We mochten weer een heel seizoen genieten van de prachtige foto’s van Riekje, doorzettingsvermogen van Hans en behulpzame vrienden en familie.
Als volgers zien we uit naar de saaie verhalen uit Hellevoetsluis: krantje, Lidle, Appie Hein en een huis dat af is.
Zou Hans wel beseffen hoeveel vrienden en familie hij heeft, vooral aangetrouwd, die smachten naar zijn hulp en technisch inzicht?
Afscheid nemen is een beetje sterven schreef ik, maar weer thuis komen, hopelijk gezond en wel, is weer leven. Geniet ervan.
Jan
Nawoord:
Lieve Jan. We danken je hartelijk voor jouw kostelijke column's. We hebben ervan genoten en zo ook onze volgers. Graag tot een volgend Blog!
